Czegoś innego od życia dziś już oczekuję,
Już mi niepotrzebna jest adrenalina,
Zgoła w czym innym przyjemność znajduję,
Gdzieś w dal odeszła z młodości dziewczyna.

Dziś to co cenię najbardziej na świecie,
To święty spokój, zwykły spokój święty,
Bez żadnych wzruszeń; jak już zresztą wiecie,
Ten święty spokój w duszy jest zamknięty.

Zostawić wszystkie ludzkie ważne sprawy,
Wokoło których wciąż się kręci życie,
Wszystkie zmartwienia, troski i obawy,
Źródło harmonii odkryć w sobie skrycie.

Bo święty spokój jest dlatego święty,
Że całe moje ludzkie życie znojne,
Mą łódź  prowadzi przez życia odmęty,
Na rajskie wyspy i morza spokojne.

Kto zrozumie poetę? Kto poetę zrozumie?
Ten co też pisze wiersze, czy co pisać nie umie?
Ten co w duszy mu grają wierszowanych słów ściegi,
sięgnie ręką na półkę, gdzie tomików szeregi.

Czy odnajdzie tam siebie, czy uczucie zaślubi,
tego co wiersz napisał, z tym co czytać lubi?
Kto zrozumie dlaczego, po co słowa rymuję?
Może w takim tworzeniu dusza radość znajduje?

Może piszę co czuję, bo mam uczuć po brzegi,
I wylewam na papier wierszowanych słów ściegi?
Jaki stopień potrzeba posiąść wrażliwości,
by ten świat opisywać słowami miłości?

Skąd się bierze ta dziwna do pisania podnieta,
wiedzieć chyba to może tylko inny poeta.