Opuszkami palców

płynnie przejedź w dół.

Zaznacz swą obecność

na wierzchołkach gór.

Linia bioder pokaże Ci

cielesnej rozkoszy cud.

Zanurz się w nim

delikatnie i stymuluj ruch.

Nieś dotyk językiem

w wilgotny puch.

Symfonia się zakończy,

wybuchem istot dwóch.

Nie dotknąłeś - 

poczułam.

Nic nie powiedziałeś-

zrozumiałam.

Jeden uśmiech -

roztopił lód.

Spojrzałeś -

i wszystko było jasne.

Błysnęła iskra,

by powstał płomień miłości.

Smak twoich ust

pamiętam do dzisiaj -

miękko przywarte w pocałunku.

Dotyk ciała czuję do teraz,

jakbyś był przy mnie -

obok - skóra pachnie deszczem

zgrzanych ciał.

Cudowne spełnienie

dwóch istot jednocześnie -

jak fale jednoczące się w

porwistym sztormie.

Letnie fale ciepłem płyną,

dom miłości szuka miejsca,

wisi nad jedną dziewczyną,

która jeszcze szuka szczęścia.

Znaki zapytania mnożą się:

- Czy znów to nie dom łez,

czy zaufać komuś na nowo,

czy on pozwoli jej być sobą?

Czy jej serca nie wypełni zima -

lód nie przebije kruchego serca?

Czy kolejny zawód wytrzyma,

kto ją wtedy weźmie w objęcia?

Rozum mówi - lepiej nie próbuj,

serce na to - co Ci szkodzi.

I tak gra tych spornych dwóch -

doprowadziła do powodzi.