Jak kwiat póki nie obumrze,
Jak liść na drzewie póki nie uschnie,
Jak pamięć o tych, którzy odeszli póki nie wygasła
Tak my kochajmy ludzi póki nie odejdą !
Kochajmy ich w radości, i smutku,
Z pięknymi myślami,
Chodźmy zawsze z nimi ścieżkami życia – pięknymi alejami !
Niech powieje dla nich Żar nieskończonej Pamięci, i Wdzięczności,
W pięknych krainach życia, i trwałej Miłości !
Niech niejedna kropla stałej naszej Pamięci drąży jej Miłości skałę
I wschodzi w jej linii brzegowej i dotyka swym Radości ciepłem splecione ręce duchowo łącząc się z nimi, i jaśniejąc
Promieniami Miłości okazale !
Tak szybko odchodzą kochane osoby,
Gdzie jesteście ?
Zegar Czasu przebrał je w ubrania Wieczności,
Oni teraz radują się w Wiecznej, Boskiej Miłości !
Wieczność przyszła, a czas tempem światła tak szybko ją przywołała !
I zamknęła się księga życia, i dom żywota doczesnego na zawsze pozamykała !
Przewracają się prędko kolejne księgi naszego i ich życia
Strony !
Gdy paliła się moja Radość z wami,
A bagno smutku próbowało ją zatopić
Gasiliście ją swym promiennym
Uśmiechem, pocieszeniem, słowem
Które wznosiło ją na wyżyny Euforii ratując przed spaleniem,
I całkowitym zniszczeniem !
W waszych oczach Przyjaźni była dobroć i Miłość,
Z barwą aksamitu, delikatnej ambrozji;
Śpiewała zawsze jak skowronek o poranku z pięknymi nutami
z niezwykłymi romantycznymi nastrojami !
Dotykacie mnie swym Wspomnieniem,
Dotykacie mnie tak uroczo,
Pamięć o Was jest dla mnie
Jak rześka ulga po upalnym dniu.
Wzlatuje z wami do tamtych chwil
Nieskazitelnych, pięknych momentów,.
Tych pięknych pisanych kronik mego życia z wami
Błyszczących, cudownych diamentów !
I szybko odchodzą ,
Na zawsze odchodzą,
A potem już tylko przedmioty,
I Wspomnienia pozostają,
I niejednokrotnie okropne bóle po stracie
Na sercu cierniowe ślady goryczy i smutku tak mocno doskwierają !
Nim łan zboża Doczesności nie zwiędnie,
Nim ptaki duszy życia Wieczności jeszcze nie śpiewają,
Spojrzyjmy w serca,
Utkajmy piękne, dojrzałe wartości,
Każdego dnia starajmy się wylewać swą szczerą, ciepłą dobrocią,
z uczuciem w prawdziwej do kochanych nam osób Miłości !
Gdy ich słowa umierają, i zatrzasną za sobą drzwi my jesteśmy
W Tęsknocie , i wisimy w rozpaczy otchłani,
Oni Czekają na nas tam w niebiańskiej , u góry przystani !
Spieszmy się kochać ludzi,
Póki ich dusza w Wieczności na stałe się nie obudzi,
I kochajmy ich przez cały piękny, bezcenny przez ten Boga dany
Na Ziemi czas,
Niech dobro do ludzi zawsze, i pięknie wypływa wielkim Wodospadem,
I tryska wielkim strumieniem Miłości wśród nas !
Niech nasze serca będą dla ludzi zawsze pięknie otwarte,
Bo życie dla pięknych chwil, bezcennych wartości, i Miłości
Jest tak wiele warte !
Nostalgia, smutek, żałoba
dla kogoś zaczyna się inna droga,
Droga do wieczności do Pana,
otwiera się wiekuista brama,
idziemy przez całe życie tam,
spotkamy się u raju bram
----------------------------------------------
Za ten wiersz otrzymałem 1 miejsce w konkursie recytatorskim w 2019 roku !
