Jaś i Staś przyjaciele z podwórka

póki obaj mali wszystkie drogi proste

każde drzwi otworem stały

dorośli ścieżki kręte a drzwi zamknięte

nie po drodze im

równy z równym bój toczyć zaczyna

wróg wrogowi wrogość wypomina

i to jest ta maszyna co historii rogi przycina.

W bibliotece same książki

i te nowe i sprzed wieków

starodruki rękodzieła pióra

gęsiego w rzędzie stoją

tabliczki gliniane hieroglify

dar pokoleń dla pokoleń

człowiek zawsze pisać chciał

prawdy szukał pośród gwiazd

ślad po sobie pozostawić

dla potomnych imię swe

a treści wciąż te same

miłość Bóg udręka radość trwania

smutek przemijania

gdy Bóg da nowi dołożą cegiełkę.

Połączona z tobą

my dwoje

dzień i noc razem

choć daleko

posyłam sen

nie zapomnij

przyrzeczeń

złożonych

nocą gorącą

od ciał płonących

namiętnością.

Kryształy rozbite

co z tobą

żyjesz

wiatr o szyby dzwoni

oddychasz powoli

to boli

drzwi skrzypią

odszedł

jesteś sama

z powinnością życia.

Po dniu spędzonym

wśród obojętnych zimnych ludzi

lubiła być blisko pieca zimową porą

ogrzewał plecy i myśli

z przyjemnością kolejny kubek

herbaty z miodem

ocieplał i dawał nadzieję

latem zaś w słońcu

i okularach ciemnych

by nie raniły chłodne spojrzenia

ich chłód nie mroził kości

a to wszystko w programie

odnowy i leczenia z szarości

odesłanej na karty historii.