Dała parę groszy

na ulicy stał nieruchomo

niczym posąg

cały złoty

sztukę tworzył

strugi deszczu zmyły złoto

popłynęło do rynsztoku

jutro znowu tam stanie artysta

srebrny dla odmiany

a  dalej na ławce siedzi drugi

usiądę obok niego

może i mnie trochę przypadnie

gdy znów deszcz spadnie.

Wierzyła marzyła kochała

kwiat nadziei zakwitł w białej doniczce

wróć ja czekam

nie żartuj to boli

skryłeś się za horyzontem obojętności

obojętność zabija

będę martwa za życia.

Toczyło się życie

na jawie i we śnie

wiosną latem

skrzydła rosły

pofrunąć chmurką białą

okrążyć świat

lądy i morza

ujrzeć z wysoka

złote promienie słońca

w warkocze zaplatać

we mgle poranka kąpać

gwiazdami wieczoru ozdobić

gdy jesień przyjdzie

śnieg sypnie zimą

powróci stęsknione

domowych pieleszy.

Dzieciństwa słodkiego nie miała

w kurnej chacie nie mieszkała

ale do raju było daleko

do szkoły pod górkę

za to ze szkoły z górki

po drodze las pola

najbardziej lubiła gruszę

co rosła przy miedzy

słodkie gruszki rodziła

cień dawała rozgrzanej głowie

wakacyjną porą

ani dobrze ani źle jej nie było

wszystko co potem miała

sobie zawdzięczała

i tak w zwyczajnym życiu

wyrasta się na człowieka.

Prawdomówny prawdę powie każdemu

ale czy sobie

prawda leczy

a i owszem

z naiwności wobec człowieka

i wiary

że świat dobry

tylko on ślepy nie widzi

bywa że prawda boli

łzy wyciska odbiera nadzieję

komu więc taka prawda potrzebna.