Telefon milczy..
Nie odzywasz się..
ja też.
Tylko serce mówi głośno i donośnie,
szkoda, że nie rozumiemy co mówi,
nasze serca umieją rozmawiać,
a my?
my wcale nie rozmawiamy,
unikamy się,
zachowujemy jak dzieci,
A przecież..
Wystarczy chcieć,
by telefon brzęczał,
by rozmowa znów się toczyła,
by było jak dawniej..

Przeważnie żywi ludzie
nie słyszą umarłych,
ale mogą spotykać się z nimi
w swoich snach...
Pamiętaj- oni wiecznie
na nas czekają...

Krzycze nie otwierając ust,
Płacze nie roniąc łez,
Co to kurwa jest?
Patrze i nie wierze,
Jak wariat się szczerze.
Jezus na polu chłosta
Niewidzialnego Różowego Jednorożca.
To ja chyba już wiem,
To znów ten głupi sen.
A ja w tym sennym tartarze,
Znów o obudzeniu się marze.
Już ten senny obraz mnie męczy,
Każda sekunda mnie dręczy,
Ale to nie koniec koszmaru.
Sen staje się jeszcze głupszy
Diabeł Boga dupczy.
Więc usilnie zamykam oczy.
Zabieg ten jednak daremny,
Wiem że nie zakończy mej gehenny.
Więc po długiej walce,
Leżę na tonącej barce,
A moje senne zmagania
Niczym łania
Znikły gdzieś w lesie
Poleże, zobacze gdzie to mnie poniesie.

Nie czytałem Cycerona nie znam Platona
Ani tych wszystkich filozofii
Mam życie, które mnie uczy
Doświadcza boleśnie
Na jawie i we śnie
Lepiej gdy miłość przyjdzie za późno,
Niż nienawiść za wcześnie.

MIŁOŚCI MOJA maluje twój obraz na szkle
Czemu szkło myślisz?
Szkło, kryształ, Serce
Szkło jest czyste nieskalane
Kruche??
A niezniszczalne zarazem,
Mieszam barwy twego kwiecia
twe lica błyszczące jak wesoły płomień, gdy?
Gdy siedzisz przymnie, twe oczy roześmiane
twa twarz niczym tabun koni niebiańskich
co w letni wiatr po łąkach, zwiewną mgłą się stają,
W te dni gdy brak mi twego ciepła
życie nicościom się staje w swej wielkości
Dla mnie tyś światem tyś okrętem i sterem
jestestwa mego
Ciepło twoje koi rany zadane przez życie
Pragnę objąć cię swym umysłem?
Lecz po co
Żyć z tobą to moja dola
Słodka i pachnąca jako kwiat co jednej nocy jest
Miłość moja nie jedna noc
Lecz życie
Jako droga wspólna bez początku i końca
Łatwa? Nie wiem
Lecz ważne, że razem
Kocham to za mało
Życie spędzić z sobą to w sam raz
Budzę się bo sensem bytu mego jesteś, tylko ty?.

Światłość w ciemności świeci
Ciemność w światłości się mieni
Niby białe i czarne a jedno bez drugiego
Nie istniej
Ciemność lub światło
brak przeciwieństwa i szarości?
prowadzi do niepoznania jakim wyrażamy poznanie
jedno i drugie to jedność z granicą oceanu
głos to jeden nic na świecie
dwa głosy to już całość chór to już wszystko.

Piszę do Ciebie Ojcze z głębokości serc dwóch
Może to głupota
Wiem ? że to głupota
Masz przecież świat na głowie ? cały
Lecz jam tą częścią też
Nie chce byś św. Mikołajem był
Pocztą z życzeniami
Przytul mnie czasem bom zatracił sens swój
Ty dajesz krzyż na miarę
Lecz przytul czasem pozwól że razem popłyniemy
Sam trwogi mej ? tak ciężko
Przytul ojcze i przebacz.

Pęcznieją we mnie dojrzewające
ze skojarzeń na słowa owoce.
Czasem są zaledwie zwykłą porzeczką,
którą obracam w ustach
wydymając policzki jak dziecko
co ssie landrynkę...
I wysysam z niej kwaskowy sok
zwykłych zdarzeń,
a bywa, że porzeczka mnoży się
w kiść winogron,
które rozgniatam powoli
językiem o podniebienie
i małymi łyczkami, niespiesznie
szukam w nich smaku winnej melancholii.

Ciemność w duszy mojej
bez nadziei na jutro
dzień za dniem mija
i po kawałku ją pożera
uwięził mnie  ciemny sen
z którego nie mogę się obudzić
lecz to tylko jawa która
zalewa me życie i krępuje ręce
bym szczęścia nie mógł sięgnąć
choć jest tak blisko.

Spadła gwiazda gdzieś w oddali
A ja szedłem w myśli otchłani
Błysk tylko a potem mrok
Kolejny krok naprzód, a dwa w tył
Ona zniknęła a ja cały czas idę
Przez własne oblicze przebywam
Dlaczego nie mogę być jak ona?
Taka piękna w mroku nieba zaginiona
Zmuszony jestem by żyć wśród nich
Zmuszony również do tego by być
Nie mogę tak odlecieć w dal
To dla mnie niemożliwe, bo z każdym dniem
Zostawiam gdzieś myśli me i tracę je
No i wtedy coraz bardziej zatracam się
Pozbierać je wszystkie to nieosiągalne jest.