Daj mi jeden znak,
jeden prosty gest,
jedną wiązkę nadziei.
Daj mi chwilę zapomnienia -
bym mogła zatopić się w tobie,
jak pszczoła w kwiat pełny nektaru.
Podaruj woń którą będę czuć sobą.
Zostaw na mnie delikatny dotyk,
jeszcze ciepłych ust pragnienia.
Kropla rosy na róży osiadła -
kolce błysnęły ogromnym bólem,
nigdy byś przecież nie odgadła
co ja piękna okropnego czuję.
Natura obdarzyła obficie -
prostą drogą nie idzie przez życie,
myślą - wiedzie się znakomicie,
a ona szlocha po kątach skrycie.
Znasz tylko jedną stronę medalu,
więc spotykanych ludzi szanuj.
Kuj los póki gorący kowalu,
a temu co nieprzychylny daruj.
Weź mnie ze sobą w góry,
choć wysokości się boję.
Weź tam hen ponad chmury,
niech mam w Tobie ostoję.
Zabierz mnie dziś tam,
gdzie styka się niebo z ziemią.
Przecież nie chcesz być sam,
gdy kwiaty już zbledną.
Dotknij mnie całym sobą -
poczuj ciepły dreszcz słów,
dotknij swoją prostotą,
bym mogła zobaczyć cię znów.
Oddam Ci moje serce -
nie musisz prosić wcale.
Nie wysilaj się wielce -
znieś wszystkie moje żale.
Nie mam wcale bogactwa -
tylko siebie mam całą.
Nienawidzę cwaniactwa -
lubię czarno na białym.
Jeśli chcesz się zatracić
w uczuciu tak cudnym -
pozwól mi się dziś zwabić
sposobem nawet niechlubnym.
Pięknie jest marzyć, pięknie jest śnić,
dobrze zawsze we wszystkim sobą być.
Żyć w zgodzie z własnym sumieniem,
budzić się z promiennym uśmiechem.
Dziękować Bogu za to co masz,
i co innym od siebie możesz dać.
Rozejrzyj się w koło - życie to cud,
wyrzuć z życia niepotrzebny brud.
Zamknij oczy pomyśl przez chwilę,
poczuj błogi stan wolnej duszy.
Leć jak delikatne motyle,
pokaż, że nic cię w życiu nie zniszczy.
