Mój świat poprawię, pomaluję, okleję,
Aby zgubił szarość, zapełnił barwami,
Popatrzę ze śmiechem, miłością zaleję,
I uścielę mój świat kwiatami.

Stąpać będę powoli, z lubością
Oddając się tej właśnie chwili,
Wypełniona wewnętrzną radością,
Pomaluję mój świat, moi mili.

I poświecę snopem światła na drogę,
By nie zbłądzić w dualnym świecie,
Memu Aniołowi podać rękę mogę
Razem z nim zrywać będę kwiecie.

Śmiechu perły wysypię białe,
I na ucho powiem wam skrycie
Czując ciała niedostatki małe,
Że mnie bawi mój świat i me życie.

Podróż się zaczyna - jaki będzie finał?

InterCity do Krakowa punktualnie ruszył w dal,
a my w przedziale, różni tak,
w swojej skrytości kamiennych min,
odgłosach stukotu kół o szczeliny szyn,
podróżujemy z bagażem problemów swych.

Spojrzenia od badawczych przechodzą w radosne,
brakuje jedynie iskry - takiej wzniecającej.
Wreszcie spostrzegł to, młody i odważny.
I temat wywołał; aktualny i niezwykle ważny.

Ale kończy się już podróż.
I co nam pozostaje?
Niedomówienia... już na pożegnanie.

"Podróż" dedykuję wszystkim piszącym do Szuflady, a szczególnie Limbie i Mariuszowi, w podziękowaniu za twórczą współpracę. "Szuflada poezji" jest jakby dalszym etapem tej podróży, w której, jeżeli pojawiają się niedomówienia, to z pewnością są źródłem dalszych wzajemnych inspiracji.

ŚWIĘTA ! ŚWIĘTA !  ŚWIĘTA !
     cudownie ,że są.
A ja mam przed sobą,
flaszeczkę pustą !
     Trzeba iść do sklepu,
      i zrobić zakupy,
nie zapomnieć o NIEJ,
chociaż mam dziurawe buty.
     Ile mam ich kupić :
jedną czy dwie ?
     Postawię przed sobą,
     popatrzę się ?
Zrobię znak krzyża :
i jednym haustem wleję,
do gardziołka i znowu będzie,
     flaszeczka stała pusta.
Ale sobie w ŚWIĘTA
nie odpuszczę tej słodyczy,
bo mój rozum sobie tego życzy.
Głowa będzie się cieszyć,
żołądeczek też , a ja swym
rozanielonym wzrokiem oglądać,
będę ,co tylko chcę ,a że język
będzie się plątał i zwijał w trąbkę,
        to nic nie szkodzi,
jak będę miał zadowoloną główkę-
       makówkę.i minkę.
Co to kogo obchodzi ,że będę pływał,
jak ta ryba w źródlanej wodzie,
tralala ,tralala  ,la ,la ,no nie ?
       Ja myślę o swobodzie,
       bo dobrze mi tak jest,
       i nikt mnie nie ubodzie.
Tak to jest ,tak to jest ,tak to jest.

A to kto? To Ja.
Jestem twoim przebudzeniem
Wcześniej mnie wcale nie znałeś
Chodź Ja do ciebie wołałem
Do ucha piórko wkładałem
A Ty się z tego nie śmiałeś

Twe serce jest moim pragnieniem
Twe oczy są moim obrazem
Twój oddech jest moim westchnieniem
rozdzieleni,a mimo to razem

Ja tulę cię w swoich ramionach
Gdy beczysz i szlochasz od chłodu
I zawsze się musisz przekonać
Że miłość daję bez powodu

Ja czekam i czekam i tęsknię
Na zawsze jesteśmy jednością
Me myśli są w Tobie tak piękne
Gdy do mnie tu kroczysz z godnością

Wtuleni ,choć jeszcze nie teraz
Bo teraz świątynią twe ciało
Twa Dusza zamknięta w futerał
Bo w tedy Oboje tak chciało

Aż w końcu PAN powie ,chodź do mnie
A wola niech t”ego” nie czyni
I cieszyć się będę ogromnie

I z WYŻSZEGO JA , dla CIEBIE stanę się JA MINI .