tonę w aksamicie ciszy

baśniowe roztaczam wizje

na podobieństwo snu

i tylko stary budzik

zaburza doskonałość

marzeń mknących

poza czas i miejsce

jakby chciał protestować

bo nic

nie trwa wiecznie

w tym słodkim stanie

mija godzina za godziną

w klepsydrze krystalicznej wolności

przesypują się ziarna szczęścia

aż do ostatniego

krzyczącego złotymi zgłoskami

że minął czas

wtedy i tylko wtedy

otwieram czeluście serca

na nowe doznania

i bliskość drugiego człowieka

bo chwile uroczej samotności

nie mogą

trwać wiecznie

Oskar Wizard

najpiękniejsze kwiaty

są w ogrodach poezji

bo one zakwitają

z miłości i cierpienia

pochyl się nad nimi

a sam się przekonasz

że są odbiciem 

duszy nieskażonej

są one płaczem serca

nad czasem minionym

i echem przesłania

dla przyszłych pokoleń

Autor: Don Adalberto

Tańcząc wśród barwnych bukietów liści jesieni,

poczujemy znów młodość serc, będziemy spełnieni.

Bo szczęście pochodzi z głębi serca.

I niech to będzie zawsze chroniona twierdza!

Zaśpiewam Ci najpiękniejsze wiersze.

A będą one coraz śmielsze...

Szczęście dopiero wtedy pełnym się staje,

gdy radości obydwojgu daje.

Widziałem gdzieś przepiękne róże.

Zatrzymały mój wzrok nieco dłużej.

Lecz dopiero, gdy ujrzałem Ciebie,

poczułem się szczęśliwy jak w Niebie!

Złocistym słońcem uroczej jesieni,

będziemy prawdziwie uszczęśliwieni!

Idąc przez życie tanecznym krokiem,

cieszmy się polskiej jesieni urokiem!

Wśród wielu moich codziennych myśli,

jedna dźwięcząc pyta:

Czy szczęście dziś nam się wyśni?

Piękne jesienne słońce rozpala w nas uczucia gorące!

Jesteś moim powietrzem potrzebnym do oddychania.

Jesteś najpiękniejszym wierszem bliskim zakochania.

Nie można nie kochać uroczej jesieni.

W chłodzie poranka idziemy bardziej przytuleni.

Najpiękniejsze są chwile, które jeszcze przed nami...

Mówią tak wszyscy prawdziwie zakochani.

Przyśniły mi się dziś Twoje namiętne usta...

Lecz przecież sny, to nie rozpusta!

Gorący pocałunek i namiętne przytulenie...

Życie zyskuje urok i natchnienie!

Motyle są cudowne i swoim urokiem zmysły zachwycają...

Lecz we mnie wspomnienia Twojego piękna tylko pozostają.

Oskar Wizard

*- i na sms-y.

umiera się tylko raz

albo też razów tysiące

strach czai się w nas

lub też myśli

beztroską pachnące

nic nie pomoże umartwianie

śmierć jest naturalną koleją rzeczy

potem zaś nic

lub zmartwychwstanie

dlaczego więc smutek

wciąż skrzeczy

zasnęły miliardy

i nam się to stanie

porzuć więc troski

i ciesz się życiem

martwienie się

to życia skracanie

bo zdarza się to

co śni się

umiera się tylko raz

albo też razów miliony

pogodo ducha

bądź zawsze w nas

chcę odejść

syty życia

i całkiem spełniony

Oskar Wizard

Znów wyjdą z ziemi,

tocząc krwawą pianę z pyska.

Zamknijmy drzwi i okna wszystkie!

Już widzę jak ukąszona szyja

czerwienią tryska!

Wilcze odgłosy

są całkiem bliskie.

Będą nas ścigać duchy i demony.

Nad miastem krąży kościany smok...

Przechodzień biegnie gdzieś przerażony.

Błyszczy upiorny księżyc

i straszy mrok!

Na końcu nadejdą

najstraszniejsze stworzenia.

Każdy jak gremlin jest mikrusem.

Nagle przerażenie

w szeroki uśmiech się zmienia!

,,Cukierek albo poczęstujemy psikusem!".

Oskar Wizard

jesteś jak dotyk anioła

który pozwala rozpłynąć się

w nieznanej ekstazie

rozbrzmiewasz we mnie

liryczną nutą

i szepczesz zagubione słowa

czy jesteś myślą moją

czy głosem ze świata

którego nie znamy?

pragnę

dać jeszcze jeden powód

potrzeby własnego istnienia

rozświetlić

mrok twojej duszy

podać rękę

poczuć

że jestem potrzebny

właśnie tobie

obudzić uśmiech

z zamyślenia

rozsypać

gwiazdy na niebie

być

jak aromat porannej kawy

zapowiadającej dobry dzień

zrobić wszystko to

czego brakuje

w egoistycznej

modlitwie

o własne zbawienie

Oskar Wizard

wspomnienia

słodkie jak miód

słońcem ozłocone

pachnące lasem

zdobione szumem

perłowych muszli

zbieram zachłannie

jak diamentowy żebrak

nigdy nie domyślisz się

jak wiele jest szczęścia

we mnie

kiedyś zbierałem

tylko smutki

aby pamiętać

o tym

czego należy się wystrzegać

aby przeżyć

dopiero Ty Przyjacielu

nauczyłeś mnie

że pogoda ducha

jest lepszym

talizmanem

Oskar Wizard

Generał broni

Mistrz kierownicy

Biskup w czerwieni

Olimpijczycy

Zwycięzca w totka

Ksiądz kanonik

Mnich brodaty

Aktor kudłaty

Celebrytka

Muzyk z puzonem

Chudy polityk

Dyrygent z żoną

Kasjerka

Iluzjonista

Wizażysta

Senny basista

Dziewczyna czysta...

Wszyscy kłaniają się pokornie

Dobrze wiedzą, czym będą

Na koniec

Czemu Bóg stworzył

pustynię?

Skąd ten zaskakujący

pomysł?

I po co tyle piachu na świecie?

Dziecięce pytania – najszczersze

takie, bez ogródek

bez skrępowania

na przekór normom

i bez aliansów

Może po to - byś choć raz w życiu

poszedł tym gorącym kobiercem

przypalił bose stopy

aż do zmęczenia i bólu

Zobaczył, jak to jest

gdy ciepły wiatr

oczy i myśli wysusza

zabiera nadzieję po trochu

żebyś pojął, jak trudno jest - teraz

a potem - jeszcze trudniej będzie

Żebyś zrozumiał swój wieczór życia

i już dziś go - pokochał

bo potem może będzie

za późno

Dzienne sprawy...

Te najbardziej chlebowe:

Kruche, świeże

i powszednie

i dojrzałe

Podzielone

smakiem wiecznym

i niezmiennym

obdarzone

Te, za późno

rozpoczęte

i te stare, poczerstwiałe

Jak  okruchy pozbierane

niepotrzebnie wyrzucone,

resztki dzienne

Jednak - cudne

ludzkie, Boże

Tobie składam w każdy wieczór

I w ostatni wieczór

złożę

Gdy wypływasz w morze

lepiej rozumiesz, że świat twój

nie kończy się na jego brzegu

Zostawiasz tłum zgęstniały,

na piasku karmiący się słońcem

jak życiodajnym nektarem

Nie obchodzą cię już

komentarze ludzi

Zapominasz o przykrych słowach

które kiedyś usłyszałeś

Jesteś już w innym świecie...

Odwracasz więc wzrok od lądu

i patrzysz na bałwaniaste wodne lustro:

wczoraj, jeszcze spokojne jak kot uśpiony

dziś - uderza mocno odwiecznym prawem natury

Płyniesz więc, odkrywając świat,

który widziałeś tylko

na obrazach Friedricha

I widzisz dobrze,

że wtedy były to tylko – obrazy,

teraz masz przed sobą pełnię piękna

A ja, będąc na morzu myślę sobie:

tak chyba będzie z przejściem moim

do innego świata,

też sobie - popłynę...

Jestem wszak wolny

Dzięki Bogu

Nie jestem poetą,

nie byłem, nie mam zamiaru być

Tylko czasem otwieram rąbek serca i oka...

patrzę na zwierszowany świat

i czytam go na nowo

Wtedy w słowiańskim narzeczu

pozwalam słowom do-rzecznie popłynąć,

więc płyną rzeką, powoli

ku Galilejskiemu Morzu

Pan Jezus - podobno czasem

przychodzi tam łowić ryby,

nieznajomym rybakom

pomaga przy ciężkich sieciach

Niech płyną więc i moje...

słowa i serce w nich skryte

A ja, tymczasem, zbieram nowe róże słów

Rzucę kiedyś te kwietne płatki

Zbawcy do stóp...

Takie mam marzenie...

Czyż nie wolno marzyć?

Przychodzisz nocą

jak natchnienie dla muzyka

co budzi się i sięga po pióro

by zapisać myśl ulotną

Przychodzisz jak sen

na który starzec czeka

zmęczony ciągłym czekaniem

Przychodzisz jak radość

co dzieci rozwesela

A igrce zapala pragnieniem życia

Przychodzisz tak, jak statki

zawijają do portów bezpiecznych

pragnąc wytchnienia wśród drogi

Przychodzisz, przynosisz ciepło sercom

I duszom bezpieczeństwo

Przychodzisz w Słowie i Ciele

Gościu Adwentowy

Kto cię przygarnie dzisiaj,

chociaż do chłodnej stajni ?

Czy więcej pragnąłeś i pragniesz?

Szedłem drogą nieznaną

W cieniu klonowym zobaczyłem kapliczkę,

taką - starej daty

Stacja I – widniał ledwo widoczny

niegdysiejszy napis,

naderwany krzyż

I Chrystus z Piłatem

z twarzą wyblakłą od słońca

Spojrzałem wokół

tylko klon stary dumnie osłaniał świętości,

ni żywej duszy...

(jeśli klon jej nie ma...)

Poszedłem...

Kolejna kapliczka Drogi

pochylona, jak zamodlony starzec u Fałata

trzeszczała od wiatru polnego

Poszedłem... i wciąż idę

Przy której stacji dziś jestem?

Byłem już przy Matce Bolesnej

i zajrzałem w chustę Weroniki

Dziś zatrzymała mnie stacja nieznana

Nieopisana jeszcze...

Oto – młodzieniec uderzony słabością

czeka u drogi,

pisze palcem po ziemi

nie patrzy na tłum przechodzący

Czekaj tam, młodzieńcze

zraniony obrazie wieczności,

wszak Wieczny przechodzi

A ja? Cóż ze mną?

Przy której stacji znów przystanę

By odpocząć po Drodze?

Lilio biała, czemu rośniesz wysoko

i swe wdzięki wznosisz ku niebu?

Wonią dojrzałą przyciągasz miodonośne roje,

co na gęślach brzęczą wielce -

(a może hymn grają)?

Lilio z Niebios, Miriam

Ciebie nie pytam,

czemu zagarniasz nas ku sobie,

nas – roje bezwiedne

fałszujące nowoczesną muzą

Nie śmiem Cię pytać, Lilio Niebieska

Czemu Różaniec Twój

ciągle zamadlasz,

chcoć znasz drogi nasze

i Pańskie zamysły pierwsza poznajesz

jak w dniu Zwiastowania?

Tylko, w samotności

zwiniętej jak cenny zwój Biblii

powtarzam: Ave Maria...

Zdrowaś Maryjo!

Bądź zdrowa,

nie choruj czasem!

Któż nas wtedy obroni

przed czasem naszym?

Nauczyłem się chodzić

Nie pamiętam, jak to było, gdy ojciec

wiódł mnie silną dłonią

ciągnąc pod górę życia

Potem – widziałem czarno-białe zdjęcia

Opowiadano mi, jakim byłem

Tłumaczono jakim powinienem być

Jakim będę – nie wiedziałem.

Nauczyłem się pisać

Odtąd piszę ciągle,

Na nowo składam litery

jak kostki domina, delikatnie,

by nie poruszyć zbytnio

wrażliwych serc

Nauczyłem się czytać ludzkie myśli

przelane na papier

zbyt dosłowne

czasem nie - słowne,

szczere tak bardzo, czasem

Nauczyłem się rozpoznawać po twarzach

temperaturę ludzkich uczuć

Ja - duchowy kardiolog

Ciągle uczę się modlić

Twoim Ojcze Nasz...

Niełatwy tekst...

Podpowiedz więc czasem z góry

jak go wyśpiewać najlepiej

Jak on brzmi w Autorskim wykonaniu

Chciałbym wiedzieć

W liturgii życia i święta

Mieni się rok cały

Prostymi kolorami

Zwykłymi, jak święte życie

Obraca się powoli,

jak stara syryjska noria w wielkim kole historii.

Przez dzień cały i nocą

przynosi wodę wiecznie czekającej pustyni

Już tysiąc lat, z każdą chwilą

gotowa podać życiodajny łyk,

każdemu, kto pragnie.

Dzięki niej - będzie chleb,

Kochana maszyneria...

A my, wchodzimy do świątyń

Też przystajemy, na chwilę

Schylamy się ku źródłu

by zaczerpnąć i znów iść,

nie wiedząc, jak daleko

Lecz, nie lękajmy się,

nie tylko wodne koła - niezawodne,

Źródło Życia też bije - zawsze

Bądźmy pewni

Żyjmy piękniej

Pijmy

Przy księdza Jana starych kolanach

Można się zawsze

zasiedzieć,

Uszy otworzyć na to, co tworzył

sercem i słowem powiedział

A w jego myśli

zamkniętej w czystych

kartach nadziei,

może się znaleźć każdy pasażer

pośpiesznej ziemskiej kolei.

Wspomnę go dzisiaj

i Zdrowaś powiem za duszę tego,

co szybko odszedł,

bo śpieszył kochać

i słuchać Serca Bożego

Liryku Boży, skromny kapłanie

pisz dalej wiersze w niebieskim domu

– choć na kolanie

Czasem, jesienią

przyślij dwa słowa

liściem klonowym

Sproszę przyjaciół,

przy twoich rymach

znów zasiądziemy

Bóg zasłuchany

łzę znów uroni

na polską ziemię

Wstają zorze, już wstają,

świat kolorem wzbudzają zsiniały

Już na łąkach zszarzałych

jasna zieleń przebłyska

dla ich krasy nowej i chwały

I na leśnych kobiercach

świt maluje już pierwsze kolory

Rysy górskie rysując; patrzą z góry zdziwione Anioły

Tam – z nocnego uśpienia

zbudza morskie stworzenia to światło,

które nam, dzieciom ziemi wciąż dodaje nadziei i ciepła

A Rembrandty, van Goghi

patrzą z górnych podwoi na ten obraz i siebie pytają:

Cóż się dzieje tak co dnia

Że nam w duszy pogodniej

Inaczej?

To Pan, Wieczny Artysta już się zbudził, jak zwykle

i na szóstą już biegnie - do pracy.