wybacz mi Ojcze
moją słabość i pychę
co przykuta łańcuchem
trzyma na uwięzi
wybacz mi słowa
które jak kolce ranią
wiarę w siebie
co natrętnie dusi
atakiem alergii
wybacz mi że czas
w polu posiałem
że namiętność stulona
drzemie pod miedzą
i że ciągle plączę
Twoje proste drogi
Autor: Don Adalberto
niecierpliwie szukam
zwiastunów wiosny
które spowite
snem zimowym
jeszcze drzemią
pocieszam bratnio
zniewoloną rzekę
że już wkrótce
jej fale skruszą
jarzmo niewoli
delikatnie muskam
zziębniętą gałązkę
i szepczę do niej
że już niebawem
w zieleń się przystroi
uderzam iskrą słowa
o ludzkie sumienie
i oczekuję z nadzieją
że skute lodem serca
też kiedyś zelżeją
Autor: Don Adalberto
na jałtańskim wybrzeżu
Morza Czarnego
lśni bielą fasada
Liwadyjskiego Pałacu
a przed nią rosną
smukłe palmy
jakby oniemiałe
ze zdumienia
w Liwadyjskim Pałacu
krwawią pamiątki
po carskiej rodzinie
z dynastii Romanowów
samowar
talerze
fotografie
listy i bibeloty
Liwadyjski Pałac
to świadek hańby
dwudziestego wieku
w nim skazano Polskę
pod sowieckie wpływy
w tej przestronnej sali
przy tym okrągłym stole
zapadły decyzje
które na pół wieku
rozdarły Europę
na dwoje
Krym, lipiec 2011
Autor: Don Adalberto
w krajobrazie lessowych wąwozów
szumią drzewa Lasu Stockiego
o jednej z największych bitew
stoczonych o Polskę Niepodległą
szumią o chwilach wiekopomnych
o waleczności i determinacji
o chwalebnym zwycięstwie
"Orlika"
"Spokojnego"
"Maksa"...
i wielu
wielu
innych
Żołnierzy Niezłomnych
Las Stocki, 24 maja 2017
Autor: Don Adalberto
tylko Ona jedna
nigdy ich nie opuściła
podążała z nimi
na ustach goryczy
szeptanych modlitw
w pomruku lasów
po rozdrożach historii
i skrzętnie zbierała
jak Matka gospodarna
każdą kroplę krwi
do polskiego relikwiarza
Żołnierzy Niezłomnych
była przy nich w katowniach
tuliła w matczynych ramionach
kiedy ich rozstrzeliwano
lub (metodą sowiecką)
strzelano im w tył głowy
stała pod ich szubienicami
jak dawniej na Golgocie
pod krzyżem Boskiego Syna
i tylko Ona jedna widziała
jak pod osłoną nocy
w bezimienne doły
zasypywano ich ciała
Autor: Don Adalberto
na
szczycie
skalistym
postawiłem
moje stopy -
spojrzałem w dół
tam tylko głęboka
prze-
paść
nie wiem dlaczego
w tym właśnie miejscu
robię rachunek sumienia
myślę o wszystkich upadkach
odprawiam życiowe nieszpory
doświadczam prawdy słów
że szczyty zbliżają
do Pana Boga
Szwajcaria, sierpień 2010
Autor: Don Adalberto
Fotografia: Don Adalberto
jutro skoro świt
wyruszymy na szlaki
zostawimy w domu
oswojone zmartwienia
młodzieńcze zrywy
weźmiemy do plecaków
chwycimy w płuca
szalone marzenia
ugasimy pragnienie
uczuciem źródlanym
w przepaść zrzucimy
skostniałą niemoc
i winy przeszłości
przy kapliczce przydrożnej
modlitwę zanucimy
razem ze skowronkami
i tacy promienni
jak niebiańskie duchy
piąć się będziemy
ku górze
wyżej
i wyżej...
tam gdzie błękity nieba
Autor: Don Adalberto
słowo stworzone
w sposób
tak piękny
że sercu dodaje skrzydeł
w rymach odnajduje
melodię zmysłów
pieszcząc doznania
pięciolinią
wyrazów
bez rymu
zaś
pędzi
jak oszalały ogier
płynie
jak wodospady
kruszące skały
rozbija zaskorupiałe
przekonania
zerwane z uwięzi
reguł
próbuje przytulić
myśli
przyspieszyć
tętno
rozgrzać ciało
lub wprost przeciwnie
zmrozić celną puentą
niespodziewanie
docierając
do źródła
wszystkich lęków
bywa też lekiem
na wszelkie obawy
gdyż ma moc magiczną
zdolną
uzdrowić duszę
lub obudzić
drzemiącą
miłość
a wszystko to
tylko dla Ciebie
Czytelniku
Oskar Wizard
można wiersz bez rymu stworzyć
można żyć też bez miłości
miodem nigdy ust nie słodzić
nie znać żadnych tam czułości
jeść wciąż ryby na surowo
lub omijać rymów rafy
zachowywać się nerwowo
i popełniać wszelkie gafy
to jak dama co wciąż jęczy
że przytyła i za gruba
już nie widzi barwnej tęczy
ja zaś widzę śliczne uda
Oskar Wizard
(fot. z Google)
Uwielbiam wyprawy
do biblioteki.
To podróż
do tajemniczej krainy.
Są tam
uczuć i wiedzy
rzeki.
Każda książka
ma urok
inny.
Lecz wpierw
wpadam na półki
książkokrążenia.
Prawdziwe skarby
za darmo
oddane.
Nagle moja opcja
odwiedzin się zmienia.
Zbieram
najciekawsze publikacje
zachłannie.
Są tu albumy
wspaniałych ilustracji pełne...
Tomiki poezji
autorów już zapomnianych...
Wypełniam nimi
swój plecak zupełnie.
Romanse o historiach
zakochanych...
Już w domu
miejsca na książki
nie znajduję.
Lecz wszystkie
są dla mnie
bezcenne i śliczne.
Po każdym połowie
wspaniale się czuję.
Nadejdzie dzień,
w którym coś z biblioteki
po prostu wypożyczę.
;)
Oskar Wizard
(fot. z Google)
Tobie pokłon oddaję
Najwyższa Mądrości
która objawiasz się
w dziełach stworzenia
pochylam się nisko
nad źdźbłem trawy
i przed nieskończonym
majestatem kosmosu
przed Tobą składam
pomnażany talent
który - jak wszystko
od Ciebie otrzymałem
wybacz mi spóźnienie
do betlejemskiej groty
ale zagubiłem się
w labiryncie czasu
Izrael, październik 1994
Autor: Don Adalberto
Fotografia: Don Adalberto
Przez los podarowana
i przez księdza poświęcona...
Żona!
Podpora życia i losu wsparcie...
Przede wszystkim
wspaniale gotuje żarcie!
Mógłbym jej zalety
bez końca wymieniać...
Choćby fryzury
i kolor lubi zmieniać.
Żeniłem się z blondynką,
była rudą,
a jest brunetką...
Teraz te wszystkie wcielenia
mieszają mi się
i mienią...
Uwielbia długie rozmowy,
więc często
z komórki dzwoni...
Najczęściej, gdy mąż śpi
albo w łazience
się goli.
Lecz gdy jesteśmy razem
i chce się rozmawiać mi...
Okazuje się, że akurat wtedy
mamy ciche dni!
Małżeństwo to stan
wspaniały i kochany...
Mimo, że z biegiem lat
jestem coraz bardziej
znerwicowany.
Dobrze, że się
wiele lat temu zakochałem...
Tylko dlatego dotąd
jeszcze nie zwariowałem.
Oskar Wizard
gdziekolwiek będziemy
cokolwiek się wydarzy
w dzień lub noc
w dowolnej porze roku
szepnę ci
z pełnym przekonaniem:
z tobą zawsze warto
Oskar Wizard
cudownie zajaśniałaś
na ciemnym nieboskłonie
kiedy na ziemię przyszedł
zapowiadany przez proroków
Emmanuel - Bóg z nami
i prowadziłaś ludzi uczonych
w pogańskiej karawanie
do lichej groty betlejemskiej
aby mogli oddać pokłon
prawdziwej Światłości świata
choć dawno już zniknęłaś
z horyzontu naszego nieba
to spośród wszystkich gwiazd
ty jesteś najbardziej znana
bo promieniejesz dzisiaj
w sercach światłem Wiary
i prowadzisz nas niestrudzenie
wąską ścieżką sumienia
do naszego Zbawiciela
Chrystusa Pana
Betlejem, październik 1994
Autor: Don Adalberto
nie boję się śmierci
która wcześniej czy później
nadejść i tak musi
boję się tylko cierpienia
czekam na tę chwilę
która przeniesie mnie
mrocznym korytarzem
do świata wiecznego istnienia
Szwajcaria, grudzień 2003
Autor: Don Adalberto
nasze marzenia
splecione blaskiem gwiazd
i nastrojem
cichych świec
opisane westchnieniem
na dnie serc
i źrenicach
przymrużonych
uczuciem i nadzieją
drżeniem warg
oczekujących
na pierwsze muśnięcie
o smaku pomadki
i wody kolońskiej
wreszcie rozkwitają
dziś się spełnią
Oskar Wizard
chciałbym cię witać
słodkim porankiem
i kawą latte lub cappuccino
przyniosę do łóżka
porcelanowe filiżanki
bo jesteś śliczną dziewczyną
przyniosę też torcik
z kwiatem różanym
dołożę namiętne
ust przytulenie
lubię patrzeć
na oczka zaspane
są dla mnie radością
i natchnieniem
dla siebie
doppio espresso
zaparzę
tak mocne
aż mi serce
podskoczy
potem znów się
z lubością
zapatrzę
masz tak ślicznie
namiętne oczy
Oskar Wizard
Co potem?
Czy czerń bezduszna
i myśli pozbawiona?
A może emerytura
w Rajskim Ogrodzie?
Ta brama jest dla nas wszystkich
najtrudniejszym pytaniem.
Bo kiedyś będzie.
Będzie więc brama
i może jeszcze skrzydła
nad przepaścią?
Skrzydła cenniejsze
niż majątki
wszystkich bogaczy!
Nie do kupienia.
O tym właśnie traktują te Święta...
I o bigosie i ciastach...
Spotkaniu w gronie rodzinnym...
I o naszych
serdecznych życzeniach!
Oskar Wizard
Niech dziś
nikt suchym
nie pozostanie!
Dyngus jest przecież
zabawną tradycją!
Najbardziej mokre
będą osoby
przez nas kochane.
Albo też istota
uznana za śliczną.
Kręcą więc nosem
dostojne matrony...
Przez dzień cały
dostały zaledwie
kilka kropli!
Krzyczą, że obyczaj
powinien być zabroniony!
A Ty Skarbie
moim uczuciem
przesiąknij!
Oskar Wizard
Słodycz twoich ust
bardzo cenię.
Gdy jesteś blisko,
serce rozkwita.
Radosne jest
każde przytulenie.
Zbyt szybko
ta chwila przemija...
A potem tęsknię,
nocami wciąż marzę.
Gwiazdom powierzam
smutek bezsenny.
Tak chciałbym,
aby znów mogło się zdarzyć...
Zobaczyć porankiem
Twój wzrok promienny.
Zobaczyć i dotknąć
aksamit ciała...
Spijać miód
z warg
na powitanie.
I jeszcze,
abyś na zawsze
przy mnie pozostała.
Szczęście największe,
moje Kochanie.
Oskar Wizard