Poezje o uczuciach

Dawne słowa w głowie kto im odpowie
Poprawi zmieni w nowej przestrzeni
Jest w nich i wątek pewnie to początek
Dawnego wspomnienia snu odrzucenia

Wybranych myśli w drodze do siebie
Takiej najbliższej gwiazdy na niebie
Miliardów istnień podczas zbliżenia
Poznania paru w czasie wybaczenia

Szacunku uznania ułomności kochania
Bezbronnej myśli oderwanej od ciała
Historii dwojga która źle zaplanowała
Kiedy w dobrej wierze pamięć okłamała

Magiczny pył przyniosła jesień
czuję jak tańczy między ziemią a niebem
spleciony z tkliwym wiatrem namiętnie otula i szepce jak nikt przedtem.
Od gwaru i galopu, oddziela wstęgą snu niewidzialny drżący puch
i wiruje ,pieści umysł i ciało od stóp aż do głów.
Jak lepko słodki plaster miodu językiem spływa z obłoków myśli słodyczą ,rozwierając usta
a smakuje jak oczom tysiąc róż,jak wody kryształu kropla czysta.

W sercu, jak dziecko, cieszyć się potrafię
I sercem, jak dziecko, czasami zapłaczę.

Sercem pokochać przyjaciół się staram
I sercem nienawiść skutecznie oddalam.

Sercem przychodzący niepokój wyciszam,
I sercem - codziennie życiem się zachwycam.


Serce zajmuje w życiu miejsce szczególne;
Ważne tak anatomicznie, jak i symbolicznie.

Trudno o sercu napisać coś nowego, aby nie narazić się na zarzut
niezamierzonego nawet zapożyczenia lub co najmniej podobieństwa.

Aż miło popatrzeć;
stałaś się pogodna,
częściej uśmiechnięta,
otwarta na świat.

Tak dobrze usłyszeć
wiele miłych słów,
odczuć Twą serdeczność,
nawet w trudnym dniu.

Czy to miłość Cię zmieniła
i dodała wiary,
czy Twój ciągły smutek
porwał dobry wiatr?

Jaka by nie była
przyczyna przemiany,
ważne - że z łatwością
potrafiłaś się odnaleźć.

Wymaluję na Twej twarzy
Radość, podziw i zdumienie,
Twoim oczom nadam blasku,
By witały mnie uśmiechem.

Odnowię w sercach naszych
Miłość, szczerość i oddanie.

Bliskości nadam ciepłych barw,
Błękitem zatrzymam niepokoju wiatr.

Wymaluję na swej twarzy
Troskę, wierność i tęsknotę,
Abyś wtedy, gdy wyjeżdżam,
Czekać mogła znów spokojnie.