Nigdy nie kochasz się w żadnej kobiecie,
gdyż sądzisz, iż serce swe z lodu ma.
Choć najpiękniejsza jest miłość w afekcie,
tylko kobieta uczucie da.
I choć zapewne przeżyłeś ją srodze,
jak wiatr na polu co głośno gra.
Twa miłość głośna lecz krótka była,
a teraz jesteś jak palec sam.
Czy opłacało odpychać się tobie
Uczucie wielkie, olbrzymie po góry szczyt,
Zobacz niemądry! Tyś głupi byłeś,
Już zmarnowałeś swój przyszły byt.
Ciągle nie możesz znaleźć miłości,
której wciąż szukasz na ziemi.
Nigdy nie znajdziesz tej co kocha,
choć już tu jesteś w tej sieni.
Uczucie przelałeś na te osoby,
które tak szybko odeszły.
Zmazałeś suche swe łzy przezroczyste,
które tak prędko spłynęły.
Kiedy wyczujesz to piękne uczucie,
które się tobie należy.
Kiedy poczujesz, że serce zranione
nie może z bólu już przeżyć.
Lata mijają, uroda przemija,
uśmiech twój jakże przelotny.
Nigdy nie wejdziesz w rozkoszy bramy,
już teraz będziesz samotny.
Byłeś mężczyzną tak bardzo upartym
z zadartą do góry głową, a teraz piękna
Twa luba miła takie rzekła ci słowo:
?Widzisz mój miły, twardy poeto,
czemuś był tak niedostępny,
na miłość teraz już nie masz siły,
już nie ma twojej potęgi.
Wszystko minęło tak jak myślałam,
gdy obawiałam się wtedy,
że mnie zostawisz i zranisz srodze
w biały pył kredy. I jednak widzisz,
zostałeś zmieniony, z tęsknoty
teraz mnie kochasz, a ja się śmieję
żeś u mnie stracony,
bólem samotnych serc szlochasz.?