wpuść chaos
do swojego życia
niech zgasi
jak świece
wszystkie zwątpienia
zburzy plany
w których
tak duszno
ściągnie chmury burzowe
porywiste wiatry
lecz po nich
zabłyśnie słońce
zaczerpniesz
świeżego powietrza
pełną piersią
zrób coś na przekór
swojej logice
pozwól sobie
na chwilkę
zapomnienia
skradnij całus
i kilka przytuleń
uśmiechnij się
wbrew sobie
nie wszystko
jeszcze wiesz
o życiu
nie zawsze znasz
adres szczęścia
Oskar Wizard
rozszalała wiosna...
słońce rozpala namiętnie
uczucia zakochanym
rozszalała wiosna...
strzelają pąki drzew
szumią w łodygach
życiodajne soki
pierwsze kwiaty
wabią zalotnie owady
rozszalała wiosna...
ruchliwe jaszczurki
wyszły z zimowego
odrętwienia
w zaroślach wybuchają
ptasie kłótnie
a dzieciaki stały się
bardziej nieznośne
rozszalała wiosna...
Autor: Don Adalberto
ciekawość życia
serca natchnienie
ścieżki losu
mądrości westchnienie
uczuć i emocji labirynty
miłosne wzloty i upadki
radości szczyty i smutków szczeliny
naukowe zagadki
tysiące pytań
i tylko kilka odpowiedzi
tak wiele zagadek
ukrytych w życiu siedzi
Oskar Wizard
(fot. z Google)
ludzie
wszystko lubią
komplikować
bo przecież
nic w życiu
nie może być proste
każdą rzecz
nakazami
chcą obwarować
a moja frustracja
przy tym rośnie
zrób po swojemu
zaufaj intuicji
kochaj kogo pragniesz
czułości nie żałuj
dąż
zdobywaj cele
a nie mądre myśli
bo tylko wtedy
dobre wspomnienia
pozostaną
buduj jak tęczę
proste plany
delektuj się życiem
jak kwiatów zapachem
niech każdy dzień
będzie prostotą opisany
niech każde zdarzenie
kończy się śmiechem
Oskar Wizard
masz prawo śmiać się i płakać
we własnym rytmie
stanąć na własnych nogach
wspierać się na czyimś ramieniu
żyć z kimś
a nawet samotnie
to twoje życie
więc sam decyduj
w milczeniu
lub pytaj zbyt dużo
nie ma niemądrych pytań
takimi bywają
niektóre odpowiedzi
a potem zrób wszystko
po swojemu
masz prawo do błędów
są najcenniejszym źródłem
wiedzy
a nie książki
książki są martwe
uwolnij więzy
cudzych oczekiwań
zgaś strach
otrzymany w spadku
od rodziców
zapewne chcieli
twojego dobra
ale to ty ponosisz konsekwencje
bądź sobą
sięgnij
marzeń
masz prawo być dzieckiem
niezależnie od wieku
zawsze nim będziesz
Oskar Wizard
Z dziurawego durszlaka
przelewa się woda
czy przez to zostaje rozdzielona?
ona zawsze wraca do stanu
swojego skupienia
nawet kiedy wyparuje
a z deszczem pamięta
gdzie jej miejsce w potoku
rwącego strumienia on
zbierając wszystkie dopływy
w rzekę się zamienia
tak w majestacie wielkości
wzbudza podziw
kto zmajstrował krople
że nieustannie kapaniem
przypomina o swoim istnieniu
Ja to ta kropla żywa
płynąca przez świat
w zakrętach wodospadach
chodź przybywa dni lat
wierzę że kiedy nadejdzie
zima sroga zamieni w sopel zimny
usłyszę tak właśnie trzeba
rozmrozi mnie promień złoty
i jak mglista para uniosę się
do nieba
Zaciskam dłonie z całych sił
zobaczą co zrobię
niewierni oni mali
gromada piachu nic więcej
widzę tylko w oddali
wytyczony szlak
pięści zaciskam naprężam
jak struna ciało drży
dadzą do startu znak
rozniosę rozwalę rozkopię
dookoła ten brudny świat
i będą mocno zdziwieni
nie trzeba wielu mych lat
trawa się nie zazieleni
zniszczę wszelkie przeszkody
kępy korzenie kamienie
pofruną(ł) do góry eh
pytam jedynie siebie
kopać za jaki grzech
przekopać wszystko w krąg
zaciskam palce na trzonku
od mojej w robocie łopaty
kop chłopie a uczciwie
majster powie bo nie dostaniesz
wypłaty
Wystrzeloną jesteś strzałą z łuku Boskiego "widzimisię"
rozpruwasz swym pędem przestrzeń i czas
słychać gwizd lecącego pocisku unoszącego się w stronę chmur
wzlatujesz nad najwyższą gałąź muskając liść
list którego nigdy nie przeczytałeś że cię kochała
że tęskniła że wypłakała może goryczy że zawsze była
kierunek nie pozwala się zatrzymać wybrany na wprost
cięciwa łuku jest nieubłagana lot zmieni tylko wiatr nadziei
więc modlisz się o jego podmuch który nie nadchodzi
mijasz ptaki podniebne sterowce strącając jedno z piór
ono lekko opada wiruje by delikatnie wylądować
obok twojego wymiętego zeszytu bo czym to wszystko opiszesz
widzisz chmury obłoki kłębiaste w ich konturach
rozpoznajesz twarze bliskich , nieznajomych , odległych
żeglarzy którzy odcumowali od brzegu i płyną na fali
lekkiego zapomnienia pamiętasz ich głosy rozmowy westchnienia
tylko coraz mniejszy sens zdań wypowiedzianych
zaciera się pamięć o uczuciach nierozpoznanych
wyciągasz rękę chciałbyś złapać tę chmurę
i wtedy czujesz że nie lecisz już w górę
zły rzeźbią porysowaną twarz kanionu wspomnień
bo miałeś w nich pozostać w białej pościeli złożyć
obolałe gnaty i nie martwić się jutrem że nie spłacisz raty
rachunku danego przez okrutny los nie jest zawsze słodko , bywa pusty trzos
opadasz pikując pęd wyciska pot zdajesz sobie sprawę
że będzie głośny trzask huk i łomot
są wzloty i upadki taka kolej rzeczy
gdy wzlatujesz skrzydła nie wyrosną same
spadając nic nie zabezpieczy miękkiego lądowania
nosem jak kot witałem się z chmurą
spadłem przy wymiętym zeszycie w kratkę
obok leży pióro ...
Magia mnie otacza
wbrew pozorom jest na zawołanie
pstryknę tylko palcami
łatwo opisać ból cierpienie smutek
trudniej radość nadzieje
miłość zdarza się tak rzadko
prawie wcale jej nie dostrzegam
najtrudniej opisać codzienność
wystarczy zrobię pstryk
i dziękuję za oddech poranka
stojąc przy otwartym oknie
a dowodem że jeszcze jestem
jest poruszająca się lekko firanka
wybiegam po bułki do sklepu
mijam z psem sąsiadkę dzień dobry
powiem w pośpiechu i szczęśliwy
przynoszę zakupy bo nic nie wypadło
przez dziurawą siatkę
połowa życia w robocie przemija
tępo pukam i stukam
najśmieszniejsze w tym wszystkim
że sensu jakiegokolwiek w niej szukam
ciepła herba na chłodne wieczory
z ciastem to jest raj
wyciągnięty przed telewizorem
pstryk robię a ty mi graj
szara codzienność właśnie
drabiną jest do nieba
szczebel mija za szczeblem
czas tyka że tak trzeba
bo w zwykłym tu ja jestem
codzienność przejść muszę sam
żeby ją w końcu zrozumieć
kiedy już dojdę tam
Wsiadł żul do autobusu
zimno na dworze było
nie zdążył zrobić dwóch kroków
miejsce się zwolniło
Usiadł sobie na końcu
tu mi dobre będzie
ludzie się oglądają bo
czuć żula w pierwszym rzędzie
Jak to panie kierowco
co to jest za szopa
chlew czy to autobus ?
ja nie wygonię chłopa
Jeździ tak już od lat
o porze tej i godzinie
zaraz będzie wysiadał
to i smrodek przeminie
Jeden gość mi powiedział
że mądry był i fajny
kiedyś że to profesor
ale podobno zwyczajny
Tak się stoczyć o boże
jakim trzeba być lujem
chlał żona pogoniła
bił pewnie i był dla niej chu..em
Autobus zatrzymał się
na żula żądanie
se wysiadł łachudra
a smród pozostanie
Wszedł w cmentarza bramę
zerwał garść kwiatów polnych
z łzą podszedł wzruszony
położył je i głowę na blacie
zimnej płyty grobu kochanej żony
Wiezie nas ten autobus
przez życie w jego odmęty
nie wiesz co będzie jutro
i jakie czekają na ciebie
dróg zawiłe zakręty
Nie ogarniam umysłem pewnych spraw
wyperfumowany wymoczek
czy śmierdzący żul ma prawo
do miłości i jego jet ten ból
co wolę bytu zgasił
lub uczucie rozpalił wielkie
wyrozumiałość na wszystko jest lekiem
ważne żeby dla innych być dobrym
człowiekiem
Wiersz jest jak muzyka
płynąca z serca wnętrza
ballady muskają struny
smyczki na uczuć wezwanie
trąbki jak bębny burzy
i gitarowe ostre granie
Płynie ta muza z wolna
nieraz potokiem rwąca
szumiący ciężko w uszach
kropla cicho kapiąca
leci w bezkresy świata
gdzie nikogo nie było
do mgły co otchłań zasłania
w ciepłym promieniu jest miło
zanurzyć swoje wnętrze
wygrzać wiekowe gnaty
by tam wejść zbędny bilet
nie musisz być bogaty
otwórz się na te granie
bywa że struna pęknie
akord zabrzmi fałszywy
od muzy płynącej z serca
każdemu serce mięknie
oszukasz samego siebie ?
wrażliwość jest w nas wpisana
z góry spływa rozbłyskiem
iskra słowa wysłana
ty co drapiesz się w czoło
czytając te bazgroły
ze mną nie zawsze wesoło
ale dobrze że jesteś
Trwanie w milczeniu
niewzruszony na szyderstwa
pomówienia krzyki
jak stal zastygła z węglikiem
spieczonym twarda
w postanowieniu zwykła
cisza eter wypełnia w przestworzach
tam gdzie nie sięga
umysłu mowa codzienna
strawa dla uszu w pluszu owinięty
miękkim kokonem przezroczystym
dla serca skupienia
zapalam w nim płomień światła
boskiego milczenia
źródła szmer usłyszę wtedy
gdy ciało nieposłuszne
w nielogicznej wibracji ustanie
mojego zwątpienia
wysiadł bym na pierwszej lepszej
stacji lecz wiem
nie czas wysiadać bo ciągle goni
pędzący stukot kół
ściskam w dłoni bilet choć końcowej
stacji nie znam
i kiedy zagrzmi moje wołanie dokąd
jadę odpowie mi cisza
na moje pytanie
w szalonej rzeczywistości
absurdów i skandali
kiedy relatywizm uderza
o Platońską Triadę
a bluźniercy złorzeczą
najwyższym wartościom
ja tworzę wiersze
na przekór modom
wiersze niedzisiejsze
nie "poetyckie slamy"
wiersze niezgodne
z duchem awangardy
wiersze przeciwne
każdej propagandzie
wiersze niewygodne
politycznej poprawności
lecz krystalicznie wierne
świętym tradycjom
zdrowym obyczajom
i w każdej myśli zgodne
z odwiecznym kanonem -
PRAWDY
DOBRA
PIĘKNA
Autor: Don Adalberto
nie będę się karmił
polityką historyczną
nie będę czcił
rocznic klęsk
nie będę słuchał
wszechwiedzących
w co mam wierzyć
ani kogo
nienawidzić
przed kim
i przed czym
padać na kolana
kogo całować
w pierścień
bo jestem sobą
mieszkam
w kraju
który odnosił
wspaniałe zwycięstwa
zasługuje na to
aby być wielkim
a nasze dzieci
mogą żyć
w wspaniałym
świecie
tolerancji
zrozumienia
i miłości
bo kiedyś nas osądzą
miarą własnego
szczęścia
Oskar Wizard
natrętnie jestem
marnotrawnym synem
który ze skruszonym sercem
do domu powraca
a Ty - Ojcem
nieskończenie miłosiernym
który na spotkanie wybiega
i synowi wybacza
choć nieustannie
majątek trwonię
i szkarłatem grzechów
serce Twoje ranię
Ty - wspaniałą ucztę
przygotowujesz dla mnie
i szatę biesiadną
dajesz mi - Panie
Autor: Don Adalberto
Cicho wszędzie ciemno wszędzie
jak makiem zasiał bym powiedział
myszka wyszła z dziury a kot
na piecu siedział
Na paluszkach po skrzypiących
deskach podłogi przemyka
poszukiwaczka okruchów
chroń mnie Boże drogi
Przed złym on w ciemności
zakrada się na niewinną mą duszę
mam dzieci w brzuchu burczy
przecież jeść ja muszę
Ze stołu coś pewnie spadło
pląsa się myszkuje
lecz kot stary wyga
najmniejszy ruch wyczuje
Ona nieświadoma jego
od leżenia grzbiet boli
moja droga nie upiecze się tym razem
z pieca zszedł powoli
Może jestem kotkiem
jednak swoje wiem
w środku rozpiera dzikość
zaraz będę lwem
Jeden skok duży sus
jakaż to podnieta
gdy ofiara schwytana
co ? to stara skarpeta
Myszka chop chop i zwiała
twe zapędy sposoby głupie
nie jestem pierwsza lepsza
chichocząc po cichu wzięła serek chrupie
Z lwa zrobił się kociaczek mały
schował swe pazurki
grzecznie wskoczył na piec
nie dla niego dzisiaj mysie dziurki
Kiedy będziesz chciał zrobić skok z pieca
jak parowóz co dojeżdża na końcową stację
przypilnuj myszkę swoją co śpi obok
by zjadła na pewno do syta kolację
w miłosierdziu niezgłębionym
rozgrzesz mnie Panie
z uczuć przyziemnych
braku pokory
własnego zdania
które wymyka się
innym spod kontroli
w dobroci nieograniczonej
rozgrzesz mnie Panie
bo innym z drogi nie schodzę
uparcie trwam przy swoim
wielkim się nie kłaniam
i nie mogę się zmieścić
w ogólnie przyjętych ramach
w miłości nieskończonej
rozgrzesz mnie Panie
z myśli nieuczesanych
które niekiedy
grzeszne być mogą
i z ciemnego kąta
gdzie czasem chcę się ukryć
przed Tobą
Autor: Don Adalberto
Szanowni Państwo!
Mamy wspaniałą nowinę!
Możecie już
prawdziwe życie
schować do szafy.
W pakiecie max
macie programów tyle...
Dobór serialów i filmów
jest wprost wspaniały!
Po co się trudzić
sportem i wysiłkiem?
Lepiej popatrzcie
jak zawodowcy się męczą.
Albo film,
w którym walczy prezydent
z terrorystą i osiłkiem...
Pytacie na kogo głosować,
nasze sondaże
was wyręczą!
Nie ryzykuj
idąc z kwiatem
na urodziny sąsiadki!
Piękniejsze romanse
zobaczysz w naszym serialu.
W programach przyrodniczych
najpiękniej kwitną też kwiaty.
Siedź w domu
i nie próbuj
doświadczać życia
wcale!
Oskar Wizard
(fot. z Google)
Mijają godziny, dni i tygodnie.
A każdy czymś wspaniałym się kończy.
Myśli płyną spokojne, pogodne.
Ja dobrze do wymarzonych celów dążyć.
Wiele nas łączy, choć każde z nas inne.
Bo dobre chwile są w sercu zapisane.
Nawet gdy krążę gdzieś o tobie myślę.
Myśli są ciepłe, miłe i kochane.
Oskar Wizard
Widzę smutek w twoich oczach.
Chmurne czoło, ust ściśnięcie...
Śni mi się to już po nocach.
Gdzie podziało się twe szczęście?
Nie chcesz, nie mów o przyczynach...
W końcu nie znasz mnie zbyt długo.
Chcę aby śmiała się dziewczyna!
Pragnę być uśmiechu sługą.
Może kiedyś mi opowiesz...
Kto lub co radość odbiera.
Coś lepszego możesz zrobić...
Zacznij śmiać się już od teraz.
Ja tajemnic znam tysiące.
Nie chcesz, nie wyjawiaj swojej szybko.
Usta miej wciąż tak milczące...
Lecz uśmiechnij się żabko! Rybko!
;)
Oskar Wizard