Zostanie po mnie tylko kilka wierszy
Może wspomnienie jakieś w sercu czyimś
Może zaduma, gdy ktoś szepnie o mnie,
Wtedy tu wrócę, powrócę do chwili,
Kiedy chodziłam tą drogą na łąkę,
Kiedy co lato kwiaty tam zrywałam,
Kiedy szeptałam do drzew, żeby rosły
Albo do ludzi cicho zagadałam
Zostanie po mnie to, co w sercu było
Smutna zaduma i w oknie czekanie.
Więc gdy odejdę, gdy się w mgłę rozpłynę
To po mnie tutaj chociaż to zostanie.
Odkąd cię znam,
nic nie jest takie same.
Będę przy tobie,
zawsze i wszędzie.
Najbardziej jestem szczęśliwy
wśród twoich ramion.
Życie stało się cudowne
i piękne.
Czekałem na twój uśmiech
całe życie.
Bo zawsze mi ciebie
brakowało.
Pragnę aby to już nigdy
nie zmieniło się.
Aby zawsze
przy nas
szczęście pozostało.
Wiele w życiu było upadków,
wiele wątpliwości.
Wreszcie odnalazłem pewność,
czyli ciebie.
Czy chcesz się ze mną zestarzeć,
w rytmie miłości?
Oddam ci ostatnie ciasteczko,
choć uwielbiam je.
Oskar Wizard
(fot. z Google)
Przytul się mocno!
Przytulaj się
jak najczęściej.
Zimą i latem,
jesienią i wiosną...
Przywiążę się do ciebie,
będę prosił o więcej.
Popłynie w żyłach oksytocyna,
hormon przywiązania.
Słowa, choć piękne,
mają przy niej
niewielkie znaczenie.
Dotyk
prawdziwe uczucia
odsłania.
Doznamy ulgi,
znajdziemy w sobie
ukojenie.
Czułość nas zbawi,
odpłynie gdzieś stres...
Humor radośnie poszybuje
w kierunku słońca.
Między ramiona
mój tors śmiało weź...
Mógłbym tak tulić cię
bez końca.
Oskar Wizard
(fot. z Google)
w blasku jutrzenki
unoszę się nad ziemią
na skrzydłach zachwytu
a wokoło mnie pierzchają
ciemności pokonanej nocy
świat nabiera barw
i jest niby ten sam
lecz jakże odmieniony
oczarowany cudem świtania
słyszę wielkanocne dzwony
i radość mnie przenika
że to - co najważniejsze
jest jeszcze przede mną
osłonięte tajemnicą
Zmartwychwstania
Autor: Don Adalberto
Dusza cała wniebowzięta!
Idą Święta!
Dzieci pisanki już malują...
Pisklak ćwierka gdzieś wesoło...
Królik nad nim radośnie skacze...
Serca szczęście coraz mocniej czują.
Uśmiech króluje wokoło.
Bo w Święta nie może być inaczej.
Wzrok błądzi nad chmurami.
Szuka słońca i wielkiej nadziei.
Chodź świętować Boże z nami!
Powiedz znów,
że jesteśmy nieśmiertelni.
Oskar Wizard
(fot. z Google)
chciałbym uciec
z tobą
do rajów szczęśliwych
gdzie drzewa
szepczą wiersze
a ich owoce
mają smak miłości
ptaki przynoszą
błękit nieba
którym ścielą
posłania
na stumilowych łąkach
ukwieconych
wszystkimi barwami tęczy
a każdy dzień
zna sekret
szczęścia
Oskar Wizard
(fot. z Google)
Czasem unoszę się ponad ziemią
podnoszę głowę do góry
i w wyobraźni zaglądam
do najwyższej chmury kłębiastej
układam się tam jak
na słońcu niewygrzany ptak
na miękkiej poduszce odpływam
ta przestrzeń unosi w dal
gdzie w życiu raczej nie bywam
tysiące mych szczęścia westchnień
w miękkości rozkładam kości
niech odetchną chwilę tą błogością
w podróż gdzie nie muszę nic
i nicością wypełniam swą duszę
szklanka żeby wlać w nią nowe
pusta musi być choć trochę
wylewam z niej złami smutki , krople
spadają na ziemię a sól ich ususzy
chwastów bolesne odmęty
pusty umysł wyciszony odnajdzie
nowego Źródła ujście by napełnić
odwodnione ciało niech pije do syta
zanim ruszy w drogę wielbłąd
po pustynnym szlaku codziennym
skąd idziesz wiesz lecz dokąd ?
los spyta
następna oaza kila wiosen stąd
wybacz mi
że tak często
wracam
do wspomnień
rozgrzebuję wydarzenia
sprzed lat
sięgam po słowa
które zalegają
na półkach
pamięci
oglądam pożółkłe
jak jesienne liście
fotografie
i zerkam z przerażeniem
w lustrzane odbicie
które aż boli
myślami obejmuję czule
minioną bezpowrotnie
chwilę zgubną
choć dobrze wiem
że przeszłością
żyć nie można
lecz bez niej
żyć jest mi trudno
Autor: Don Adalberto
park był rajskim ogrodem
który odsłaniał przede mną
wielkie tajemnice
poznałem wszystkie drzewa
(ich owoce nie były zakazane)
wiedziałem gdzie kwitną
fiołki i kaczeńce
gdzie najczęściej przylatywały
zakochane gołębie
gdzie stary dąb
gubił żołędzie
i gdzie stała studnia
której brakowało wody
patrzyłem też w zachwycie
jak artysta
wielkiego Prusa
wystukiwał w kamieniu
jakże szybko biegły
alejkami parku
beztroskie lata
dzisiaj drzewa jakby inne
a park stał się już tylko
rajem utraconym
Autor: Don Adalberto
Fotografia: Don Adalberto
Wiesz za czym tęsknię?
Za leśnym strumieniem.
Łąką, gdzie kwiaty piękne.
Twoim westchnieniem.
Oskar Wizard
(fot. z Google)
Magia mnie otacza
wbrew pozorom jest na zawołanie
pstryknę tylko palcami
łatwo opisać ból cierpienie smutek
trudniej radość nadzieje
miłość zdarza się tak rzadko
prawie wcale jej nie dostrzegam
najtrudniej opisać codzienność
wystarczy zrobię pstryk
i dziękuję za oddech poranka
stojąc przy otwartym oknie
a dowodem że jeszcze jestem
jest poruszająca się lekko firanka
wybiegam po bułki do sklepu
mijam z psem sąsiadkę dzień dobry
powiem w pośpiechu i szczęśliwy
przynoszę zakupy bo nic nie wypadło
przez dziurawą siatkę
połowa życia w robocie przemija
tępo pukam i stukam
najśmieszniejsze w tym wszystkim
że sensu jakiegokolwiek w niej szukam
ciepła herba na chłodne wieczory
z ciastem to jest raj
wyciągnięty przed telewizorem
pstryk robię a ty mi graj
szara codzienność właśnie
drabiną jest do nieba
szczebel mija za szczeblem
czas tyka że tak trzeba
bo w zwykłym tu ja jestem
codzienność przejść muszę sam
żeby ją w końcu zrozumieć
kiedy już dojdę tam
Wiersz jest jak muzyka
płynąca z serca wnętrza
ballady muskają struny
smyczki na uczuć wezwanie
trąbki jak bębny burzy
i gitarowe ostre granie
Płynie ta muza z wolna
nieraz potokiem rwąca
szumiący ciężko w uszach
kropla cicho kapiąca
leci w bezkresy świata
gdzie nikogo nie było
do mgły co otchłań zasłania
w ciepłym promieniu jest miło
zanurzyć swoje wnętrze
wygrzać wiekowe gnaty
by tam wejść zbędny bilet
nie musisz być bogaty
otwórz się na te granie
bywa że struna pęknie
akord zabrzmi fałszywy
od muzy płynącej z serca
każdemu serce mięknie
oszukasz samego siebie ?
wrażliwość jest w nas wpisana
z góry spływa rozbłyskiem
iskra słowa wysłana
ty co drapiesz się w czoło
czytając te bazgroły
ze mną nie zawsze wesoło
ale dobrze że jesteś
Mijają godziny, dni i tygodnie.
A każdy czymś wspaniałym się kończy.
Myśli płyną spokojne, pogodne.
Ja dobrze do wymarzonych celów dążyć.
Wiele nas łączy, choć każde z nas inne.
Bo dobre chwile są w sercu zapisane.
Nawet gdy krążę gdzieś o tobie myślę.
Myśli są ciepłe, miłe i kochane.
Oskar Wizard
Początek i koniec dwie skrajności
jedna powstaje na gruzach drugiej
i choć następują po sobie to
nigdy się nie spotkają pies
goniący swój ogon
sekunda śmierci jest sekundą narodzin
ustępują wspomnienia
robiąc miejsce nowym czy lepszym ?
na pewno innym co było tego nie ma
nie ma tego co będzie za chwilę
a mimo to czuję że jestem nieustannie w tu
rany wyleczy przebaczenie za wczoraj
siłę na jutro daje nadzieja wciąż nowa
lecz inna niż ta z przed chwili
ktoś powiedział czas leczy rany
lecz co kiedy czas jest iluzją
zanurzony w nieprzemijającym teraz
bez końca i początku jestem
myśl granic nie zna to tu zajrzy
to tam zerknie od niechcenia
i stworzy złudzenie rzeczywistości
co ja napisałem ? bo wątek straciłem ;)
a cha , swoim życiem
stwarzamy złudzenia szczęścia i żalu
jedna to moneta, po tysiącu reszek smutku
na logikę musi wypaść orzeł szczęścia
niech zabierze w te przestrzenie błękity
w lazury malachity zamieni źrenice
w dwa płomienie jasne które światłem
osuszą łzy gorzkiej przeszłości niełatwej
jak Gandalf na orła grzbiecie zaczarować
świat z troski w szczęśliwe chwile
schować je do sakiewki żeby było ich tyle
by do następnego szczęścia starczyło
rozmieniając na drobne
wykupiły złe końce
w szczęśliwe zakończenia
Dotknij mnie swoim żarem
Który rozpali mnie i da nadzieję
Niech jeszcze raz będzie mi dane
Zrozumieć dlaczego Cię tak wielbię
Powiedz mi że mnie kochasz
Że te brzydkie słowa cofasz
Pocałuj mnie na dobranoc
Powiedz że w nas wciąż trwa moc
Zanim zapanuje Tobą najlepszy w życiu...
Wspomnij w szczegółach o naszej przyszłości
Pozwól się objąć, gdy obiecam, że dla Ciebie zrobię wszystko
Razem pragniemy żyć w tej odległej dorosłości
Baw się moimi włosami, mówiąc że chcesz mnie mieć blisko
Powiedz mi, że mnie kochasz
Że te brzydkie słowa cofasz
Pocałuj mnie na dobranoc
Powiedz, że w nas wciąż trwa moc
Zanim zapanuje Tobą najlepszy w życiu...
I zostawisz mnie z marzeniami
Bańka snu pękła
Zostawiłaś moje serce z cierniami
A róża miłości zwiędła
Przytul mnie ostatni raz
Zanim zapanuje nad Tobą...
Impuls.
Otwierając oczy
łapie haust światła
przepływa prądem
od źrenic do dużego
palca stopy i z powrotem
obumarłe nadziei komórki
budzą się do chcenia
westchnienie z wydechem
złe zabiera wspomnienia, wiatr
północny zimny
krew zmroził i ciało
do szpiku kości , odejdzie
ciepło niech się rozgości
zakwitnie ten przebiśnieg
on taflę lodu skruszy
tyle wiosen za mną
przede mną nie wiem ile
to wie promień złoty
rozpali moje serce
nadzieję swą roztoczy
bo jutro przecież wiosna
przeniknij proszę nawet
przez zamknięte moje oczy
W samotności gasnę jak świeca
której knot dotyka ostatniej
kropli życiodajnego wosku
spalanie jest stanem codziennym
tak oczywistym i niezmiennym
topią ostatnie śniegu lody
bałwana ciepła promienie
wystawionego na wiosnę
nadzieja która daje światło
wypalona została
do mroku się skłania
by dotknąć z miłością
rozstania , ostatnią kroplę
w wosk zamienię , gasnę
łza kiedy na knot spadnie
nastanie ciemności milczenie
wołać Boga o przetrwanie
może zostać w niej na zawsze
oczy od światła ślepną
otwierać je po co
samotności napiją się do syta
w bezkresie żalu i rozterce
gdzie jesteś wiosna spyta
w jesieni moje zachodzące serce
Energia uczuć - nieci
płomień w sercu
pobudza je do miłości
zniewoleni tą mocą
brniemy we własne sidła
by tonąć w tęsknocie
i w pragnieniach namiętności
Helena Szymko/
Zajrzyj do środka wnętrza
do najodleglejszego atomu
w głąb jaźni stworzenia
w przestrzeń swojego
rytmicznie bijącego serca
zamknij oczy i bądź tam
gdzie dla innych wstęp wzbroniony
bądź w sobie całym sobą
zatrzymaj się i rozgość
usiądź wygodnie odpocznij
ten świat wyłącznie dla ciebie
stworzony byś mógł wybrać
w nieograniczonej wolnej woli
po czyjej jesteś stronie
bo każdy wybór jest dobry
nawet kiedy w innych złość wzbudza
masz prawo więc do niego
ciepłego promienia światła gdzie
uśmiech jest odpowiedzią
na wszystkie zmartwienia
czuć watę cukrową lepką
i pajęczyną słodką połączony z
innymi sercami w miłości
albo jeść czekoladę gorzką
skwaszony nad cytryną
łzy cebulowe wylewać
szlochając że miłości nie ma
na fotelu w głębinach siebie
zanurzony w zrozumienia ciszy
każdą odpowiedź znajduję
na pytania mi odpowie
ta komórka ostatnia co
jako pierwsza ma kontakt
z Bogiem