popatrz jak szybko
upływa czas
jeszcze wczoraj
byliśmy tacy młodzi
z zachwytem dziecka
odkrywaliśmy nieznany
świat
pełni zapału
i wielkich ideałów
jesienne kwiaty
już umarły
ścięte pierwszym
mrozem
a my jutro
odejdziemy daleko
zgłębiać tajemnicę
nieskończoności
Autor: Don Adalberto
tonę w aksamicie ciszy
baśniowe roztaczam wizje
na podobieństwo snu
i tylko stary budzik
zaburza doskonałość
marzeń mknących
poza czas i miejsce
jakby chciał protestować
bo nic
nie trwa wiecznie
w tym słodkim stanie
mija godzina za godziną
w klepsydrze krystalicznej wolności
przesypują się ziarna szczęścia
aż do ostatniego
krzyczącego złotymi zgłoskami
że minął czas
wtedy i tylko wtedy
otwieram czeluście serca
na nowe doznania
i bliskość drugiego człowieka
bo chwile uroczej samotności
nie mogą
trwać wiecznie
Oskar Wizard
biada tym
którzy poddadzą w wątpliwość
ich wiedzę i autorytet
menadżerom
bez pracowników
politykom
nie wybranym przez nikogo
osobom religijnym
nie czytającym ksiąg
przyjaciołom ludzkości
żyjącym w samotności
uzdrowicielom cudzego życia
bez życiowego doświadczenia
bo głupota ludzka
ma zawsze
najwięcej
do powiedzenia
Oskar Wizard
Chociaż żar
spojrzenie twe
teraz przesłania...
A serce bije w obłędzie
jak szalone...
Unikaj Przyjacielu
zbędnego zakochania.
To raczej nigdy
nie będą
sny spełnione!
Kobieta potrzebuje
dostatniej stabilizacji.
Mężczyzna
najczęściej kocha
erotycznie.
Zaprzeczysz pewnie,
że nie mam racji!
Bo słowa miłosne
(choć puste),
są śliczne.
Oskar Wizard
Przyjaciółko serdeczna i droga!
Marzysz mi się o poranku,
śnisz każdej nocy!
A zwłaszcza twoje piękne,
kształtne nogi...
Namiętny uśmiech,
tajemnicze oczy!
Lecz komplementy
toną cicho
w milczącej duszy...
Nie chcę być posądzonym
o molestowanie!
Prokuratora
żadna miłość
nie wzruszy!
Idź dalej
samotnie przez życie,
(Kochanie)!
Oskar Wizard
cmentarny wiatr
zagrał cichą rapsodię
na drżących liściach
które zanim opadną
wyzłacają jeszcze korony
niebotycznych drzew...
a potem zniżył lot
gdzie ludzka pamięć
rzeką świateł płynie
wmieszał się w tłum
w myśli się wplątał
i powiał echem
prawdy ostatecznej:
wszystko przeminie
przeminie
przeminie...
Autor: Don Adalberto
przeprowadzili się
a w moim notesie
jeszcze pozostały
ich dawne adresy
nie wykreślam ich
choć dobrze wiem
że już do nich
nie napiszę
w moim telefonie
ciągle przybywa
milczących numerów
nie usuwam ich
choć dobrze wiem
że oni już nie zadzwonią
Autor: Don Adalberto
otulą nas kiedyś
białe chryzantemy
zamkną się oczy
by naprawdę zobaczyć
skończy się ból
i życiowa udręka
wiatr cmentarny
kołysankę zanuci
może czyjaś łza
uwięźnie pod powieką
może czyjejś pamięci
zapłoną światełka
a my przejdziemy
pośpiesznie przez bramę
lecz dokąd
nikt nie wie
przed siebie
w nieznane...
Autor: Don Adalberto
płonę zniczem pamięci
na waszych grobach
rozświetlam wspomnieniem
cmentarną rzeczywistość
białą smugą modlitwy
ulatuję w przestworza
pocieszam się myślą
że jest wam lepiej u Boga
topnieje jak wosk
łza pod powieką
a wy z tamtego brzegu
wołacie do mnie
-non omnis moriar!
Autor: Don Adalberto
najpiękniejsze kwiaty
są w ogrodach poezji
bo one zakwitają
z miłości i cierpienia
pochyl się nad nimi
a sam się przekonasz
że są odbiciem
duszy nieskażonej
są one płaczem serca
nad czasem minionym
i echem przesłania
dla przyszłych pokoleń
Autor: Don Adalberto
jesteś jak dotyk anioła
który pozwala rozpłynąć się
w nieznanej ekstazie
rozbrzmiewasz we mnie
liryczną nutą
i szepczesz zagubione słowa
czy jesteś myślą moją
czy głosem ze świata
którego nie znamy?
Wydaje mi się czasem,
że jest nas dwóch...
Zupełnie jakbym był
zawodnikiem sumo.
Gdziekolwiek idę,
wpierw wkracza mój brzuch!
Ten stan trwa zdecydowanie
zbyt długo.
Wydawało się,
że będzie już zwycięstwo...
Nawet waga kłamać przestawała...
Nagle straciłem swoje męstwo!
Bo jakaś uroczysta data nastała.
Nie cierpię imienin, urodzin
a świąt bardziej jeszcze!
Tych tortów i wszelkiego
smacznego jedzenia!
Żal ubrań,
w które się potem
nie zmieszczę...
I znów kilka kilogramów
,, do odrobienia"!
Kobietom pasują okrągłe kształty...
Nie zmieni tego żaden kreator mody.
Lecz gruby mężczyzna
podobny do małpy!
Przede mną posty,
ćwiczenia,
głody...
Gdybym pił piwo,
miałbym usprawiedliwienie.
Gdybym jadł dużo,
winny byłbym całkowicie!
Lecz taki metabolizm,
już tego nie zmienię...
Ale zrzucę dwadzieścia kilo,
jeszcze zobaczycie!
Oskar Wizard
(23 sierpień 2018r.)
*- po 2 miesiącach 9 kg mniej.
Walka trwa.
;)
nie chcę być bohaterem
żaden ze mnie Herkules
wystarczy mi sławy tyle
ile pomieszczą
kiedyś
zachwycone spojrzenia wnuków
nie chcę być
znawcą poezji
żaden ze mnie Słowacki
wystarczy mi umowne miejsce
między Lechoniem a Waligórskim
w wirtualnej przestrzeni
nie chcę być Don Juanem
żaden ze mnie Tulipan
do pełni szczęścia
wystarczy mi twoje uczucie
bo jest prawdziwe
Oskar Wizard
wspomnienia
słodkie jak miód
słońcem ozłocone
pachnące lasem
zdobione szumem
perłowych muszli
zbieram zachłannie
jak diamentowy żebrak
nigdy nie domyślisz się
jak wiele jest szczęścia
we mnie
kiedyś zbierałem
tylko smutki
aby pamiętać
o tym
czego należy się wystrzegać
aby przeżyć
dopiero Ty Przyjacielu
nauczyłeś mnie
że pogoda ducha
jest lepszym
talizmanem
Oskar Wizard
w moich źrenicach
przegląda się jesień
oplotła moje dłonie
nicią babiego lata
i bezwolnie prowadzi
na rozstajne aleje
po złocistym dywanie
sypią się na mnie liście
pogodzone z przemijaniem
a ja z żalem chwytam jeszcze
ostatnie przebłyski lata
i w złotym deszczu poezji
uśmiecham się do nich
na pożegnanie
Autor: Don Adalberto
Fotografia: Don Adalberto
roztańczyła się jesień
złotą nutą Vivaldiego
zewsząd
sypią się
liście
ciepłymi
barwami
wirują
wirują
i szeleszczą
pod butami
za nimi tylko jarzębina
na koralach szepcze
ostatni różaniec
a one
przelatują
aleją przemijania
z niepamięci
w niepamięć
Autor: Don Adalberto
Fotografia: Don Adalberto
Kopułę zieloną, szarą
Biały spowił puch
Brązy zmieszane
Z błękitem nieba
Pochylone ku dołu
pod białym ciężarem
przygniecione spoglądają
i blisko do siebie,
bo zimno, bo zimno,
Cieplej może choć trochę
choć nago wśród chłodu
Obnażone dzisiaj, swoje uczucia
tęskne
za ubraniem zielonym,
ciepłem słońca pomarańczowego
Promieniami między łokciami
uderzającymi falami piach
Brakuje tylko dźwięku spokojnego,
instrumentu małego, naturalnego,
nut rozbijających się o potężne
korony,
korony króli i książąt,
bez korony teraz
czekając na niepodległość
swoją i swoje wyzwolenie
W niewoli zimna, teraz
W tęsknocie do ciepła, już...
A kiedy odejdę...
Nie mów, że będziesz szlochać.
Ja przecież nie zniknę,
wyłączę tylko internet.
Łączy nas ocean poezji,
kilka garści nadziei
i mnóstwo czasu spędzonego
wspólnie przed laptopem.
Nie mów, że była to miłość.
Miłość to przytulenie, spacer,
nawet gdy deszcz pada...
Przyjaźń to wsparcie ramieniem,
gdy życie w kość daje.
Zobacz! Nie ma mnie na fejsie...
A jednak istnieję!
Oskar Wizard
Przychodzisz na świat
pełen nadziei.
Rodzice bywają różni,
najczęściej kochają.
W miarę upływu lat
coś złego się dzieje.
Czujesz, że należysz do tych,
którzy od grupy odstają.
Nie pomoże nauczyciel,
zajęty podstawą programową.
Nie licz też na pomoc
złotoustego księdza.
Jeśli nawet dostaniesz rentę,
to kiedyś ci zabiorą.
Czeka cię strach, ból
i pewnie nędza?
Zamglony umysł
świata w pełni nie ogarnie.
80% ojców
porzuca taką rodzinę.
Od silnych leków
zatrucie czasem dopadnie...
Kupowanych
za matki udręczonej
krwawicę.
Módl się za rodziców,
będziesz żyć tyle
co oni.
To ich największy lęk,
nikt później
ci nie pomoże.
Czekają najprostsze prace,
dopóki szef cię nie przegoni.
Komu potrzebne takie życie
Panie Boże?
Oskar Wizard
*- jeden z pozostałych 20%
Już widzę jak Święta
drani w anioły pozmieniały...
Pobożni politycy
są grzeczni
i wszystkich kochają...
Nam tymczasem
poświąteczne porządki
pozostały...
Nabite smacznościami lodówki
w szwach pękają...
To dobrze,
gdyż na miesiąc
jest zapas jedzenia.
Jak zawsze
była przesada
z zakupami.
Nasłuchuję,
czy moja dusza
w lepszą się zmienia?
Czy będą
lepsze relacje
między nami?
Jedno jest pewne,
czeka odkurzacz i zmywarka...
Wrzucę w nie również
nierealne marzenia.
Mojej cierpliwości
przebrała się miarka.
Z pragnień zostawię to,
co jest do spełnienia.
Oskar Wizard